''nie od dzisiaj wiem że nie potrafię żyć''

Cześć Najdroższa. 
Jest 9 września, drugi tydzień szkoły. Daje radę, naprawdę. Chociaż czasami jest naprawdę ciężko. 
Pokłóciłam się z mamą, o byle głupotę. Jestem strasznie nerwowa, wszystko we mnie siedzi i wyżywam się na najważniejszej dla mnie osobie. Nie potrafie zaakceptować nikogo w okół, no bo jak akceptować kogoś jak nie akceptuje się samego siebie?
Coś mi się jebie w główce. Codziennie budzę się z płaczem, bo okropne sny mnie otaczają. 
Boje się zasypiam, a kiedyś sen był odskocznią od rzeczywistości. 
Codziennie boję się kolejnego dnia bo nie wiem co może się zdarzyć, nie wiem czy nie wpadnę pod samochód czy upadnę przy tłumie ludzi. To zbyt krępujące myśli nie sądzisz? 
Nie wiem co mam ze sobą robić, nawet nie mam co pisać. '
Tęsknie za nim, wiesz? 
Miałaś kiedyś tak, że czułaś jakbyś nie miała powietrza?
 Jak w pewnych sytuacjach odczuwasz braku siebie?
Jak płaczesz do poduszki z błąchych powodów lub jej braku? 
Jak nie wiesz czy masz wstać czy lepiej poleżeć i się nie ruszać?
Coraz bardziej dostrzegam brak jego osoby, bardzo często brakuje mi jego uśmiechu , jego oczu wpatrzonych we mnie. 
Co takiego zrobiłam,że odszedł ?
Zresztą odszedł jak większość, bez żadnego ale. 
Ciężko mi jest,ale jestem niestabilna emocjonalnie, wiec co się dziwić. :)
Myślisz, że on wróci? 
Mama nadal wierzy, że wróci, ja już przestałam wierzyć. 
Nawet nadzieja odeszła. 
Bo jak wierzyć w kogoś kto postawił twoją osobę w najgorszym świetle? 
Nie wiem co tak złego mu zrobiłam i znając moją sytuacje się nie dowiem. 




*Chce wierzyć, że kolejny dzień będzie tym lepszym dniem. *




''Nie jestem tym kim byłem, to Twoje słowa,
dziś gestem Cię zabiłem, nie mówmy o nas.
Chciałaś pewności a ja wiem tylko jedno,
że nic kurwa nic już dziś nie wiem na pewno,
i pić muszę pić, na tym mogę polegać,
bo żyć muszę żyć, a na trzeźwo się nie da,
dosięga nas bieda choć nie wiem jak z Tobą,
nauczę się kiedyś żyć bez Ciebie obok.
Cisza mi mówi żebym kochał się z nią dzisiaj,
że noc jest nasza i by świat o nas usłyszał,
ja chyba przez alkohol ledwo stoję, a 
może dlatego że się jej kurewsko boję.
Co jest dziś moje? O czym musze zapomnieć?
Gdy trzymałem Twoje dłonie to świat należał do mnie
i nie wiem nawet czy to do Ciebie dotrze,
ale wcale tak nie myślę, jest mi dobrze."

''SAMOTNOŚCIĄ TWARZĄ W TWARZ..''

Dobry wieczór Najdroższa. 
Dziś minął drugi dzień szkoły, żyje :)
Trochę mi ciężko, nie wiem dlaczego. Boję się ,że znów opierdole wszystko i polece w chuja. Musze dać radę, ale jak dać sobie radę z wszystkim do okola jak sama ze sobą nie daje sobie rady?
Umiesz odpowiedzieć? Zawsze znałaś odpowiedzi na żałosne pytania. 
Dużo ostatnio myślę, chodź nie wychodzi mi to na dobrze, aczkolwiek samookaleczanie odeszło na bok i jak na ten moment nie ma zamiaru wrócić. 
Chyba potrzebuje jakiegoś psychologa, porozmawiać z kimś, kogo nie znam a kto mnie nie oceni. 
Muszę się wygadać, za dużo rzeczy siedzi we mnie. 
Zaczełam dostrzegać piękne rzeczy np. to, że moja mama zaczeła mnie doceniać. Chciałabym by chociaż raz wyszła z wywiadówki i płakała z zachwytu, a nie ze smutku. 
Bardzo ją kocham, ale zaczyna mnie przerastać wyższość w otaczającej mnie sytuacji. 
Również zaczełam odczuwać dużą niechęć do ludzi przechodzących obok mojej osoby. 
Dziwne prawda?
Ja , miła, towarzyska i zaradna dziewczyna, z dala od ludzi. Czy to nie zbyt abstrakcyjna myśl?
Jaką dajesz mi propozycje na przyszłe dni? Brnąć dalej w to staranie, czy odpuścić i stać w rogu? 
Nawet nie staram się rozmawiać z ludźmi, to nie ja. To ktoś, kto siedzi we mnie i mówi co mam robić, a sama nie dam rady temu zapobiec. Jeszcze nie teraz, za mało siły fizycznej jak i psychicznej. 
Nie wiem jak mam podchodzić do tego pierdolonego świata, gdyż niszczy się z dnia na dzień. Bardzo mi przykro, patrząc na tych wszystkich smutnych i samotnych ludzi, a sama idę w stronę w ową stronę.
Najdroższa co poradzisz?
Gdybyś tu była, doradziłabyś. Wtedy by było troszkę inaczej, może byś powstrzymała mnie przed tymi głupotami, które uczyniłam. 
Trzymaj kciuki, po raz kolejny zaczynamy od nowa. 
Na zawsze. 
Kocham 




Wyobraź sobie, 
że siedzisz na ławce,
pada deszcz,
a ty obok swojego zwiędłego ciała, 
czujesz jego,
jego zapach.
Odwracasz głowę,
widzisz go jakby był przez mgłe, 
chcesz go dotknąc,
oddala się, 
idziesz za cieniem,
za chwile znika, 
a ty upadasz i wiesz,
że uroiłaś sobie chorą bajkę .